‘de kleine dribbelaar’
[mpc_textblock content_width=”100″ font_preset=”mpc_preset_5″ font_color=”#333333″ font_size=”16″ font_line_height=”1.5″ font_transform=”none” font_align=”justify”]Zo’n mens was Jan An de Stegge. Een klein, lief mannetje, blij met zichzelf, altijd goed gemutst, niet gehinderd door zijn verstandelijke beperking.Met z’n overzichtelijk vocabulaire drukte Jan zich doorgaans repeterend uit.
‘Mooi weer, Jan!’
‘Mooi weer.’
‘Good te pas, Jan?’
‘Good te pas.’
‘Zondag naar TVC, Jan?’
‘Zondag naar TVC.’
De lage stem en de verwonderde oogopslag waarmee Jan de wereld inkeek, straalden een jaloersmakende rust uit. Achter die façade ging een grote passie schuil: voetbal! Ajax was zijn club, daarna volgde – hoe eervol – TVC. Bij de Tubbergse club was hij kind aan huis. Vele jaren maakte hij deel uit van het G-team.
Jan genoot niet alleen van het voetbalspel, ook de rituelen eromheen betoverden hem. Al daags voor de wedstrijd zocht hij zijn outfit bij elkaar, wierp er van tijd tot tijd een goedkeurende blik op en bevoelde liefkozend de glimmende kicks.
Gepakt en gezakt stond hij een uur tevoren al bij de spelersbus die het team naar Luctor, De Bleek dan wel Grol bracht. Onderweg deinde en zong het gezelschap op de deuntjes die wijlen Dirk Velding uit de mondharmonica zoog.
Jan was klein van stuk, desondanks zag niemand hem tijdens de wedstrijd over het hoofd. Aan veel bewegen, laat staan hollen, had hij een broertje dood. Liever wachtte de kleine dribbelaar zijn moment af. Had hij de bal een keer aan zijn voeten dan moest je van goeie huize komen om hem die te ontfutselen. De vergelijking met Coen Moulijn gonsde langs de lijn.
Goals werden steevast door alle spelers uitbundig bejubeld, ook die van de tegenstander. Vreugde en plezier vierden hoogtij. Wrok, woede, discriminatie waren onbekende fenomenen.
Na het eindsignaal werd er opnieuw gejuicht, zelfs als het scorebord het verlies in dubbele cijfers uitdrukte.
Na zijn actieve voetballoopbaan ontpopte Jan zich als een van de trouwste supporters van TVC. In zijn onafscheidelijke schriftje noteerde hij alle uitslagen. Dat schriftje behoorde tot zijn vaste uitrusting, evenals de seizoenkaart die hij bij iedere wedstrijd als een relikwie op zijn borst droeg.
Afgelopen week werd Jan, na 65 glorieuze levensjaren, ingehaald door de tijd. De familie zal hem missen, bij Aveleijn, de Wieken en DAC zullen ze hem missen en in de annalen van TVC zal zijn naam met gouden letters worden bijgeschreven.
Rust zacht kleine dribbelaar en vergeet daarboven je schriftje niet.
Frans Hendriksen
Protégé en coach van het voormalige TVC-G team[/mpc_textblock]
